വാക്കുകളെ മാറ്റി മാറ്റി

വെട്ടി വെട്ടിയിങ്ങനെ ചുരുക്കിച്ചുരുക്കി

മെരുക്കി  മെരുക്കിയെടുക്കണം

വരികളിലായ് അനർത്ഥമില്ലാതെ...

ആ വരികളിലൂടെ നടന്നു നടന്ന്

നമുക്ക്

എഴുതാതെ എഴുതിയ

പറയാതെ പറഞ്ഞ

എന്റെ എന്നെയും 

നിന്റെ നിന്നെയും

തേടിയെത്തണം..

വരികൾ രണ്ടായ് തിരിയുന്നിടത്ത്

തറച്ചിരിക്കും കറുത്ത കുത്തിൽ 

പിടിച്ചിരിക്കാതെ

ഒഴുകി നടക്കണം

അതിലെ

ആശയങ്ങളെ പോൽ നമുക്ക്..

ആ ആശയക്കൾക്ക്

ജീവൻ കൊടുക്കുമാ

നിന്റെ നീയും

എന്റെ ഞാനുമതിൽ

ചേർന്നിരിക്കണം

മിഴികളിൽ നിന്നു
മൊഴികളിലേക്കും
ചിലപ്പോഴൊക്കെ
വാക്കുടക്കിയ
മൗനങ്ങളിലേക്കും,
പിന്നെയാ
സംരക്ഷണഭിത്തി തുരന്നു
ഹൃദയത്തിലേക്കും
അവിടെ നിന്ന്
ആത്മാവിലേക്കുമൊരു
പാതയുണ്ട്.
അത് ഒരൊറ്റയടി
പാതയിലൂടെ നീണ്ട്
കരിയിലയനക്കങ്ങളന്യമായ
ഒരു കാട്ടുവഴിയിലേക്ക്
ചെന്നുകയറുന്നത്,
അവിടെയാണ്
സമാധാനത്തിന്റെ
വെള്ളിമേഘങ്ങൾ
തൂവലുകൾ കൊണ്ടാകാശം
തീർത്തിരിക്കുന്നത്,
പോയനാളിലെ
ശിഷ്ടങ്ങൾ
സ്വരുക്കൂട്ടിയതും
പ്രതീക്ഷകളുടെ
ചുവടു താങ്ങികളുടെ
കാലുറപ്പിച്ചതും

എപ്പൊഴേയുണർന്നൂ നാം..!
ചുറ്റിലും നോക്കൂ, എത്ര
കൃത്യമായ് അതേ താളം...
ജീവിതം സ്പന്ദിക്കുന്നൂ...!
അപ്രകാശിതരാക-
യാലതാ നക്ഷത്രങ്ങൾ
അപ്പുറമപ്രത്യക്ഷ-
രായതക്കുന്നിൻ ചാരെ...!
നിദ്രവിട്ടകന്നിട്ടും
വിരൽനീട്ടിയെന്നുള്ളിൽ
തൊട്ടുനോക്കുമാ സ്വപ്ന-
ത്തിരതൻ കുസൃതിക്കൈ...!
ഒട്ടു ഞാൻ സ്വയം മറ-
ന്നർധവിസ്മൃതീ ലീന-
സുപ്തയായ് നിൽക്കുന്നേരം...
കേട്ടപോലതേ ശബ്ദം...!
എത്രനാളിതിന്നായി
ധ്യാനമഗ്നയായ് വാണൂ...
വക്കടർന്നുള്ളോരോർമ-
പ്പടിയിൽ നിർന്നിദ്രയായ്...!
രാത്രിയായിരുന്നപ്പോ-

അന്ന്
വീട്ടിലേയ്ക്കുള്ള വഴി കടന്നെത്തിയാൽ
കിട്ടിയിരുന്ന
സുരക്ഷിതത്വത്തെ,സ്വയംബോധത്തെ,
ഇത് തന്നിടമാണെന്ന
ആത്മ വിശ്വാസത്തെ
തകർത്ത്,
പുറത്ത് മഴവില്ലാണെന്നും,
അകലെ സൂര്യോദയമുണ്ടെന്നും,
പക്ഷികൾ മാത്രമല്ല പറക്കേണ്ടതെന്നും
മതിലേ കേറി,
പട്ടം പറത്താമെന്നും,
മൂടിവെച്ചതെല്ലാം തുറന്നിടണമെന്നും
"പെൺകുട്ടി,പൊൻകുട്ടി' പറഞ്ഞ്
പൊത്തി വെച്ചവരോട്
പൊന്നല്ല,ഇരുമ്പാണ്
കാരിരുമ്പെന്ന് പറഞ്ഞ്
പുറത്തേക്കിറക്കിയതാരാണ്?
ഇന്ന്,
വീട്ടിലേയ്ക്കുള്ള വഴി
പറഞ്ഞ് കൊടുത്ത്,

മേഘത്തിൻ കണ്ണുനീർത്തുള്ളിയാണ് മഴ....
കാർമേഘ മൂടുപടലങ്ങളെ നീക്കി...
ആർത്തിരമ്പി കലിതുള്ളി എത്തുന്നു മഴ...
കാർമേഘത്തിൻ നൊമ്പരമണപൊട്ടിവന്നിതാ....

ഭൂമിതൻ നെറുകയിൽ പതിക്കുന്നു മഴത്തുള്ളിയായ്...
പ്രണയിനിയാം ഭൂമിയെ തണുപ്പിക്കുന്നു...
ചാറ്റലായ് വന്നിട്ട് നീ ഒരു പേമാരിയായ്‌ മാറി...
വേനൽ മഴയായ് പെയ്തിറങ്ങി നീയൊരു പ്രളയമായ് ‌മാറി ....

ലാസ്സ്യ  ഭാവമാം ചാറ്റൽ മഴയും....
കുളിർക്കാറ്റിൻ്റെ താളമേളങ്ങളും..
കാറ്റിൽ ചാഞ്ചാടി വിലസും പൂക്കളും....
മഴയേറ്റു വാടിക്കൊഴിഞ്ഞിതാ ...

കണ്ടില്ലെവിടെയുമൊരു തുമ്പപ്പൂവും
കാണാനായ് തൊടിയിലലഞ്ഞപ്പോൾ
മുക്കുറ്റിപൊന്നാരൻ, കാക്കപ്പൂവെല്ലാം
കാലം കാത്തൊരോർമയായകലുന്നു

പൂവിറുക്കാനായി പൂവട്ടിയുമായി
തൊടികളിലോടിയലഞ്ഞ ബാല്യം
പച്ചീർക്കിലിത്തുമ്പിൽ പൂക്കൾ കൊരുത്തു
പടിയോളം പൂക്കുടയിൽ ഓണത്തപ്പനെയെതിരേൽപ്പ്

വായ്ക്കുരവയുമാർപ്പു വിളികളും
കോടിമുണ്ടുടുത്തൂഞ്ഞാലാട്ടവും
ഉപ്പേരി,പ്രഥമൻ പുന്നെല്ലരിചോറൂണ്
കുമ്മികളിയുടെ താളക്കിലുക്കവും

എത്ര കേട്ടാലും മനസ്സിൽ നിറയും
മധുരമൊരോർമ്മയാണെന്നുമോണം
മലയാളപ്പഴമയിൽ പാടിപ്പതിഞ്ഞൊരു
മലയാണ്മ തൻ പൂകൾപ്പെരുമയാണെന്നുമോണം

മുറിവുകൾപൂക്കുന്ന
രാത്രികൾ
വാർന്നൊലിക്കുന്ന
നിശബ്ദത
നിർവ്വികാരതയുറഞ്ഞു
കൂടിയ മിഴികൾ
ഏകാന്തതയിൽ
കൊത്തുന്ന
ഉടഞ്ഞ ശില്പങ്ങൾ..
മൗനം കുടിച്ച് വിറങ്ങലിച്ച
പകലുകൾ..
ചിന്തങ്ങളെ തൂക്കിലേറ്റുന്ന
രാവുകൾ
വേവ് മണക്കുമ്പോൾ
സ്വയം
പാകപ്പെടുന്ന നിഴലുകൾ.
ജീർണ്ണിച്ച പ്രണയ
കമ്പളങ്ങൾ..
പുഴുവരിച്ച ഉടലുകളിൽ
കല്ലിച്ചു
കിടക്കുന്ന കൂർത്ത
നഖമുനകൾ
കാതിൽ തുളവീഴുന്ന
ആസക്തിയുടെ
മുരൾച്ചകൾ..
വെയിലുടുത്തുരിഞ്ഞിട്ട
ചുവന്നു
കലങ്ങിയ സായാഹ്നം..

ഇലനിഴലുകൾ മൂടി കാഴ്ച്ച വറ്റിയ അകം
മൗനം പ്രകമ്പനം കൊള്ളുന്ന ഒരു മുഖം
കയറും പാളയും നഷ്ടപ്പെട്ടവന്റെ നിഴൽമുഖം!

വിശപ്പും ദാഹവും വടം വലിയ്ക്കുമ്പോൾ
മുഖമില്ലാത്ത ജഡം അവശത മറന്ന്
വീണ്ടും യാത്ര തുടരും.

അബിംബിതചിത്രങ്ങളെയെല്ലാം
ഒരു പുഴയിൽ സ്മൃതികളായി ഒഴുക്കും,
മുഖം കഴുകും.
വിശപ്പും ദാഹവും ഉപേക്ഷിക്കും.

കൈ വിട്ട് ആഴങ്ങളിലേയ്ക്ക് പതിച്ചവയെല്ലാം
ഒരിക്കൽ മുങ്ങിപ്പൊങ്ങുമെന്നുള്ള ആശയാണ്
ഈ കവിതക്ക് ജലരാശിയോടുളള ആസക്‌തി.

കണ്ണുകൾ നനയില്ല..... തൊണ്ടയിടറില്ല.....
ഒന്ന് പതറുക പോലുമില്ല.....
അച്ഛനല്ലേ.
അച്ഛൻ
തളർന്നാൽ പിന്നെ ഞങ്ങളും....
അച്ഛൻ കൂടെയുണ്ടെങ്കിൽ വല്ലാത്തൊരു സുരക്ഷിതത്വവും ധൈര്യവുമൊക്കെ തോന്നും.

ജലമതെന്നും
ഭൂമിതൻ ഭാഗ്യം
നമ്മളോർക്കാത്ത
നന്മ തൻ ഭാവം
നിത്യവും നമ്മൾ
ഊറ്റിക്കുടിക്കിലും
ഉറവയായ് വന്നു
നിറയുന്ന പുണ്യം
കാത്തു വയ്ക്കുവാൻ
ഓരോ നിമിഷവും
നമ്മൾ നമ്മെ
ഒരുക്കേണ്ട കാലം
ഇനിയുമധികം
ദൂരെയല്ലെന്നത്
ഓർക്കണം നമ്മൾ
നാളേക്കു വേണ്ടി

അനീഷ് പറയറ്റ
 

ഒരു നിമിഷംകൊണ്ട്
വെട്ടിയരിഞ്ഞു വേർപെടുത്താം
പൊട്ടിത്തഴച്ചു വളരുന്ന
തീവ്ര പ്രേമത്തിനെ....
കണ്ണുകൾ കൊണ്ടും
മനസ്സുകൊണ്ടും
അകന്നു നിൽക്കാൻ
കഴിയാത്ത തീവ്ര വികാരങ്ങളുടെ
കടയ്ക്കൽ മഴുവെറിഞ്ഞു
നിർവികാരമായി നടന്നകലാം...
തീ വെയിലിൽ
അവസാനതുള്ളി ചോരയും
ഉണങ്ങി കട്ടപിടിക്കുന്നതിനു
മുൻപേ,  വിയർപ്പുതുള്ളികൾ
വടിച്ചെറിഞ്ഞു
തണൽ തേടി പോകാം...
അപ്പോഴും,  ശവമഞ്ചത്തിൽ
അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി
കിടക്കുന്നുണ്ടാകും
നീ പകർന്ന ഓർമകളുടെ
ഒരു വസന്തകാലം... 

പർവ്വതാഗ്രത്തിൽ നിന്നോ 

ഉറച്ച കരിമ്പാറക്കെട്ടിൽ നിന്നോ 

പ്രിയകരമായ ധൂളി 

ബലമായി പറിച്ചെടുത്തു 

ഹൃദയത്തിൽ ഒളിപ്പിച്ചു 

ചിരിച്ചുല്ലസിച്ചു അരുവിയായൊഴുകി

തിട്ടയിൽ ഭാരം കൂടി ഉപേക്ഷിച്ചിട്ട് ..

വീണ്ടുമൊരു നീരാവിയായി മേഘമായി 

പെയ്തൊഴിഞ്ഞു പിന്നെയും 

അതേ അരുവിയിൽ  മറ്റൊരു ധൂളിയെടുത്തു ...

നാറാണത്ത് ഭ്രാന്തൻ 

ഉരുട്ടിക്കയറ്റുന്ന കല്ലു പോലെ  വീണ്ടും പർവ്വതാഗ്രത്തിൽ ..

ആവർത്തനങ്ങൾ ഇങ്ങനെ ശൂന്യത നിറച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു .

ശ്രീകല ഉദയകുമാർ..

കടിഞ്ഞൂൽപെറ്റതിന്റെ 

മൂന്നാം മാസമാണ് 

കെട്ടിച്ച വീട്ടിലോട്ടു

അവൾ  പെറ്റെണീറ്റു ചെന്നത് !

അനിയത്തിക്കൊച്ചിന്റെ 

വളയും മാലയും പണയം വച്ചാണ് 

കൊച്ചിന് അരഞ്ഞാണവും  ,

ഗോദ്‌റേജ് അലമാരയും 

അച്ഛൻ  മേടിച്ചു തന്നുവിട്ടത് !

ചെന്ന് കേറിയപാടെ 

പരുന്ത്  പോലെ 

കൊച്ചിനെ റാഞ്ചിയെടുത്ത് 

'ഇവനാകെ

 ക്ഷീണിച്ചല്ലോ 

പാലൊന്നും കൊടുക്കുന്നില്ലാരിക്കും  

അരഞ്ഞാണം അരപവനേ ഉള്ളല്ലോ 

ഓ എന്നാത്തിനാ ,വേണ്ടാരുന്നു' 

എന്ന് കെട്ടിയവന്റെ അമ്മ നെഞ്ചിൽ 

ആഞ്ഞുകുത്തി സന്തോഷിച്ചു !

മലയാളകവിതയുടെ കാല്പനിക വസന്തത്തിനു തുടക്കം കുറിച്ച കവിയാണ്‌ എൻ. കുമാരനാശാൻ. ആശാന്റെ കൃതികൾ കേരളീയ സാമൂഹികജീവിതത്തിൽ വമ്പിച്ച പരിവർത്തനങ്ങൾ വരുത്തുവാൻ സഹായകമായി. ആധുനിക കവിത്രയത്തിലൊരാളുമാണ് കുമാരനാശാൻ. ആശയ ഗംഭീരൻ, സ്നേഹ ഗായകൻ എന്നിവ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിശേഷണങ്ങളാണ്.

നഗര തിരക്കിൽ അലിയുന്ന
തെരുവിന്റെ ഒരു കോണിൽ
നിരയൊത്ത വീടുകൾ..
ചുമരുകൾ ചേരുന്ന
മൂലകളിൽ മുറികൾ
ഒരുക്കി തീർക്കുന്ന
ഒറ്റമുറി വീടുകൾ..
വെട്ടിതിളക്കുന്ന അരികലം  
ഒതുക്കിവച്ചൊരു അടുപ്പ്
അടുക്കളയാക്കി മാറ്റും
തുണി മറയിട്ട ജനാലക്ക്
അരികിലായി
പായ് വിരിച്ചൊരുക്കി
അത്താഴ മുറിയൊരുക്കും
ചായം അടർന്നിളകിയ
ഭിത്തിയുടെ ഓരത്തായി
കീറിയ പുതപ്പുകൾ കൂട്ടി തുന്നി
കിടപ്പുമുറിയാക്കി വയ്ക്കും
ക്ലാവു പിടിച്ച സ്വപ്നങ്ങളെ
തുടച്ചു മിനുക്കി
തണുത്ത തറയിൽ ഉറങ്ങാൻ
കിടക്കുമ്പോഴും

കണ്ടില്ലെവിടെയുമൊരു തുമ്പപ്പൂവും
കാണാനായ് തൊടിയിലലഞ്ഞപ്പോൾ
മുക്കുറ്റിപൊന്നാരൻ, കാക്കപ്പൂവെല്ലാം
കാലം കാത്തൊരോർമയായകലുന്നു

പൂവിറുക്കാനായി പൂവട്ടിയുമായി
തൊടികളിലോടിയലഞ്ഞ ബാല്യം
പച്ചീർക്കിലിത്തുമ്പിൽ പൂക്കൾ കൊരുത്തു
പടിയോളം പൂക്കുടയിൽ
ഓണത്തപ്പനെയെതിരേൽപ്പ്

വായ്ക്കുരവയുമാർപ്പു വിളികളും
കോടിമുണ്ടുടുത്തൂഞ്ഞാലാട്ടവും
ഉപ്പേരി,പ്രഥമൻ പുന്നെല്ലരിചോറൂണ്
കുമ്മികളിയുടെ താളക്കിലുക്കവും

എത്ര കേട്ടാലും മനസ്സിൽ നിറയും
മധുരമൊരോർമ്മയാണെന്നുമോണം
മലയാളപ്പഴമയിൽ പാടിപ്പതിഞ്ഞൊരു
മലയാണ്മ തൻ പൂകൾപ്പെരുമയാണെന്നുമോണം

കാമുകിയ്ക്ക് നീലസാരി വേണമെന്ന്
അയാൾക്ക് മോഹം.
ഇന്ദ്രനീല നിറമുള്ളത്.
അരികിൽ ആകാശ നക്ഷത്രങ്ങൾ പതിച്ചത്.
കടലിലും നീലയായത്.
പകൽ വെളിച്ചത്തിൽ
ഇന്ദ്രനീല നിറത്തിൽ അവൾ പിന്നെയും
സുന്ദരിയാകും.
ഓരോ രാത്രിയിലും അവൾ അതുരിഞ്ഞെടുത്ത്
ആകാശത്തിനു സമ്മാനിക്കും.
പിറന്നപടി  മണ്ണിൽ കിടക്കും.
ഭൂമി അവളെ ചുംബിക്കും.
ഒറ്റയ്ക്കല്ലെന്ന് കാതിൽ മിണ്ടും.
നിശ്ശബ്ദതയ്ക്ക് നീല നിറമെന്ന്  
അവൾക്കയാളോട് പറയണമെന്നുണ്ട്.
നീയില്ലാതെയെങ്ങനെ നീലയുണ്ടാകുമെന്ന്
നിറത്തിനൊക്കെയും നിറമുണ്ടാകുമെന്ന്

മറ്റാരുമറിയാത്തൊരു ഞാനുണ്ട്...
മറ്റാരെയുമറിയിക്കാത്തൊരു ഞാനുണ്ട്...
ചിരിക്കാറുണ്ടാ ഞാന്‍,
അപൂര്‍വ്വമാമാനന്ദനിമിഷങ്ങളില്‍...

പൊട്ടിക്കരയാറുണ്ടാ ഞാന്‍,
നിഴലായെന്നും കൂടെയലയുന്ന നോവുകളില്‍....
ഉണങ്ങാത്ത വ്രണമായവശേഷിച്ച ഓര്‍മ്മകളില്‍...

ഒരു ചെറുകാറ്റായണഞ്ഞ നൊമ്പരങ്ങള്‍ പോലും
കൊടുങ്കാറ്റായെന്നെയുലക്കാറുണ്ട്....
പുഴയായൊഴുകാറുണ്ട് നിണംപോലും...

ശവംനാറിപ്പൂകളെനിക്കായ്
മലര്‍മഞ്ചമൊരുക്കാറുണ്ട്...
ഉടുക്കുപാട്ടെന്‍
നിലതെറ്റിച്ചെന്നെയൊരുന്‍മാദിനിയാക്കാറുണ്ട്....

ഓണത്തപ്പാ വന്നാട്ടെ..
ഓലക്കുടയും ചൂടീട്ട്..
കുമ്പക്കുലുക്കിച്ചിരിച്ചിട്ട്
ഓണത്തപ്പാ വന്നാട്ടെ..

പുഞ്ചിരിതൂകിയിരുന്നാട്ടെ..
ആവണിപ്പലകേലിരുന്നാട്ടെ..
തൂശനിലയിൽ വിളമ്പുന്ന
തുമ്പപ്പൂ ചോറുണ്ടാട്ടെ..

ഉപ്പേരി പുളിയിഞ്ചി പപ്പടം
പാലട പലവക വിഭവം കൂട്ടീട്ട്
തലയാട്ടീട്ടങ്ങനെ
കുമ്പനിറയെക്കഴിച്ചാട്ടെ..

കുടവയർ മെല്ലെ തലോടീട്ട്
ഓണക്കളികൾ കളിച്ചിട്ട്
മാലലോകർക്കെല്ലാം നന്മനിറച്ച്
മെല്ലെ മെല്ലെ മടങ്ങീടാം ! ! !

അനുഷ പണിക്കർ)
 

വീട്ടിലേയ്ക്കുള്ള വഴിയോരം നിറയെ 

 പൂമരങ്ങളാണ്

 പൂവാകയും പുത്തിലഞ്ഞിയും പാരിജാതവും

 പലവട്ടം കുടമാറും.

 ഇരുപത്തൊന്നു കൽപടവുകൾ കയറി വേണം   വീട്ടിലെത്താൻ.

 പടവുകളിൽ ചാഞ്ഞ് കാട്ടുമുല്ല

 പല തരം ചെമ്പരത്തികൾ

 പൊന്തകളിൽ പൂക്കൈത

 ഉമ്മറത്ത് തേൻമാവിൽ കളിയൂഞ്ഞാൽ

 പൊൻ ചെമ്പകത്തിൻ്റെ വാസന 

 മുറ്റത്ത് കാവലിന് മണിനാഗം.

 വയലറ്റിൻ്റെ വസന്തങ്ങൾ, ചിരിയൊച്ചകൾ..

 വഴുതിമാറുന്ന വർഷങ്ങൾ.

 സായന്തനത്തിൻ്റെ കൊടിയിറക്കം

 എനിക്കറിയാം,

 വീടു വാസനിക്കുന്നുണ്ട്.

വിവാഹ രാത്രിയിലേക്ക്

ഒരുവൾ എങ്ങനെയാണ് 

കടന്നു വരുന്നത്?

ആ നിമിഷങ്ങളിൽ 

പെടച്ചു പെടച്ചാവില്ലേ

അവളുടെ കരൾ തുടിക്കുക?

ഹൃദയം നിറയെ 

പ്രണയപ്പൂക്കൾ 

നിറഞ്ഞിരിക്കില്ലേ?

ആത്മാവിൻ്റെ ചില്ലകളിൽ

എത്രയിനം പക്ഷികളാവും

അടയിരിക്കുന്നുണ്ടാവുക?

അവളുടെ ചിന്തകളിലെല്ലാം

അവൻ്റെ വിരിഞ്ഞ മാറിടം

ത്രസിച്ചു നിൽക്കുമോ?

അവൻ്റെ സ്നേഹവായ്പും

വാത്സല്യാതിരേകവും

അവളണിയാൻ കൊതിക്കുമോ? 

എന്നാൽ അവളതു കൊതിക്കും …

വല്ലാതെ കൊതിച്ചു കൊതിച്ചിട്ടാവും

അവൻ്റെ അരികിൽ എത്തുക….

ഞങ്ങൾ ചടച്ച പെണ്ണുങ്ങൾ

കിടക്കുമ്പോൾ ,

നിങ്ങൾ കേട്ട് ചിരിച്ച് മടുത്ത്

കിടക്കയിൽ

മന:പൂർവം മറന്നു വച്ച

നേരംപോക്കാവുന്നു  ...

ദേഹത്തിനൊട്ടുമേ

പുഷ്ടി തോന്നാത്തതിനാൽ

നിങ്ങളുടെ മാത്രം ചിരി കുഴച്ചെടുത്ത്

ഞങ്ങൾക്കു മേൽ പുരട്ടുന്നു

ഞങ്ങൾ 

ചടച്ച പെണ്ണുങ്ങൾ

വള്ളി പോലെ നേർത്ത കൈകൾ

വെറുതേ കിടക്കയിൽ

വിടർത്തിയിടുന്നു

അസഹ്യമായൊരു കനപ്പു മണം

തോന്നുന്നുണ്ടല്ലേ ?

നിങ്ങടെ ചിരികൾ

ചിതറിക്കിടന്ന് പുളിച്ചു പോയതിൻ്റെ

തന്നെയാണത്

നിങ്ങൾ ,

ഞങ്ങടെ മെലിഞ്ഞു പോയ ,

കൂട്ടരെ വേഗം വന്നാട്ടെ.. മുറ്റത്തെയത്തക്കളത്തിലിടാൻ

പൂക്കൾ പറിക്കാൻ വന്നാട്ടെ.. 

കൂട്ടരെ വേഗം വന്നാട്ടെ..

കാടും മലയും വയലും താണ്ടി

പൂക്കൾ തേടിയലഞ്ഞീടാം.

തുമ്പയും ചെത്തിയും മന്ദാരവും, 

മുക്കുറ്റി കാക്കപ്പൂ ചെമ്പരത്തി.. 

ആഹാ! പൂക്കാത്ത മരമില്ല, 

ആഹാ! പൂക്കാത്ത ലതയില്ല, പുൽക്കൊടിത്തുമ്പിലും പൂക്കുന്നേ

ആയിരം അത്തപ്പൂ പുഞ്ചിരിപ്പൂ.. 

അനുഷ പണിക്കർ

എനിക്കൊന്നുറങ്ങണം....
നിറം മങ്ങിയ പട്ടുചേലയുടുത്ത്...
വലിയ സിന്ദൂരപ്പൊട്ട് തൊട്ട്...
കൈകള്‍ നിറയെ കുപ്പിവളകളിട്ട്...
മുടിയില്‍ ഗുണ്ടുമല്ലിപ്പൂവ് ചൂടി....
എനിക്കൊന്നുറങ്ങണം....

എന്‍റെ വരികള്‍ ആരൊക്കെയോ
ചൊല്ലുമ്പോള്‍, കേള്‍ക്കാന്‍ കഴിയാതെ ..
എനിക്കായ് ആരൊക്കെയോ
ഒഴുക്കുന്ന കണ്ണുനീര്‍ കാണാന്‍ കഴിയാതെ ...
പുകയുന്ന ചന്ദനത്തിരിയുടെ ഗന്ധം
ശ്വസിക്കാന്‍ കഴിയാതെ...
എനിക്കൊന്നുറങ്ങണം ....

ഞാനുറങ്ങിയില്ലിന്നലെ നിദ്രാദേവിയുമൊത്തു
ഇരുട്ടിന്നുമമറത്തിരുന്ന്  ഒരു പാട് കാര്യം പറഞ്ഞു.
കൈകുടന്നയിൽ നനുത്ത മഞ്ഞിൻ തണുപ്പിൽ
വാനിൽ നിന്നടർന്നു വീണ നിലാവൊളി
വെട്ടത്തിൽ തിളങ്ങുന്ന രോമ രാജി
പൊതിഞ്ഞ കൈത്തലം ചേർത്ത്
തമസ്സിന്റെ കമ്പിളിക്കെട്ടും പുതച്ചിരുന്നു.
കരമതു ചേർത്തു മുഖം പൊത്തി,
അവളെൻ മുന്നിൽ വ്രീളാ വിവശയായ്
നേർത്ത മുഖപടം മാറ്റി മിഴി കൂമ്പി നിന്നു.